Therapeut: "Welkom, Mathieu. Vertel me, wat brengt je hier vandaag?"

 

Mathieu: "Ik weet het eigenlijk niet precies. Ik heb gewoon het gevoel dat het allemaal niet goed gaat. Op mijn werk loopt het niet lekker, ik ga veel te vaak uit, en als ik probeer grenzen te stellen, dan doe ik dat veel te heftig. Ik voel me gewoon niet goed in mijn vel en het lijkt alsof niemand me begrijpt."

 

Therapeut: "Dat klinkt heftig. Het lijkt alsof je je behoorlijk overweldigd voelt. Waar voel je dat het sterkst, dat gevoel dat niemand je begrijpt?"

 

Mathieu: "Het maakt me heel verdrietig. Ik weet niet wat ik ermee aan moet. Soms voel ik me echt alleen, alsof ik helemaal vastzit."

 

Therapeut: "Ik hoor dat je je erg eenzaam voelt. Mag ik vragen hoe dat in je jeugd was? Was er toen iemand bij wie je je wel begrepen voelde?"

 

Mathieu: "Nee, eigenlijk niet. Ik was de oudste van drie en ik moest altijd voor mijn broers zorgen. Mijn vader was heel streng en als ik mijn verantwoordelijkheid niet nam, kon hij heel boos worden. Soms sloeg hij me, ook voor kleine dingen zoals niet opruimen of de afwas niet doen."

 

Therapeut: "Dat klinkt alsof er veel druk op je stond als kind. Hoe was dat voor jou om altijd alert te moeten zijn?"

 

Mathieu: "Ik moest constant op mijn hoede zijn. Alles wat ik deed, moest goed gaan, want anders... ja, anders kreeg ik problemen. Ik was nooit echt ontspannen."

 

Therapeut: "En hoe zat het met je moeder? Kon je bij haar terecht als het moeilijk was?"

 

Mathieu: "Nee, zij deed niets. Ze stond erbij en keek toe als mijn vader boos werd. Het voelde alsof ik er alleen voor stond."

 

Therapeut: "Dat moet een erg eenzaam gevoel zijn geweest, vooral als kind. Hoe is dat nu voor jou, als je kijkt naar die

ervaringen toen en hoe je nu leeft?"

 

Mathieu: "Ik denk dat ik nu nog steeds altijd bezig ben met wat anderen willen of verwachten. Ik probeer alles goed te doen, maar het lukt gewoon niet. Ik heb het idee dat ik mezelf kwijt ben, dat ik niet weet wie ik echt ben."

 

Therapeut: "Het klinkt alsof je nog steeds dat patroon van vroeger met je meedraagt: je focust je op wat anderen van je willen, terwijl je jezelf vergeet. Het is alsof dat kind in jou nog steeds probeert alles goed te doen, uit angst voor afwijzing of straf."

 

Mathieu: "Ja, dat zou best kunnen. Ik heb eigenlijk nooit echt aan mezelf gedacht, altijd maar bezig geweest met wat ik moest doen voor anderen."

 

Therapeut: "Ik merk dat je systeem als kind een conclusie heeft getrokken: ‘Mannen zijn gevaarlijk en vrouwen doen niets’. Dat kan ervoor zorgen dat je het moeilijk vindt om gezonde relaties aan te gaan en dat je je eenzaam voelt. Wat zou het voor je betekenen om die patronen nu te doorbreken?"

 

Mathieu: "Ik zou me eindelijk vrij willen voelen, en gewoon willen weten wie ik zelf ben zonder steeds bezig te zijn met wat anderen willen. Maar dat voelt nog best ver weg."

 

Therapeut: "Dat begrijp ik, Mathieu. We kunnen samen kijken naar die oude patronen en stap voor stap onderzoeken hoe je meer ruimte voor jezelf kunt maken. Zodat je jezelf leert kennen en niet meer alleen dat kind hoeft te zijn dat alles perfect moet doen."

 

Mathieu: "Dat zou fijn zijn. Ik wil wel verder kijken naar wat er echt speelt."